Kontynuacja leczenia w Polsce po uzyskaniu świadczenia w innym kraju Unii Europejskiej w ramach dyrektywy transgranicznej

Kontynuacja leczenia rozpoczętego w innym niż Polska kraju UE w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej

„Państwo członkowskie ubezpieczenia zapewnia, aby w przypadku, gdy pacjent skorzystał z transgranicznej opieki zdrowotnej i gdy konieczna jest dalsza obserwacja medyczna, dostępna była taka sama obserwacja medyczna, jaka byłaby zapewniona w przypadku skorzystania z opieki zdrowotnej na jego terytorium (art. 5 pkt. 5 dyrektywy transgranicznej)" .
Polski świadczeniobiorca, który skorzystał z leczenia transgranicznego może kontynuować w Polsce leczenie rozpoczęte za granicą w ramach powszechnego systemu opieki zdrowotnej wyłącznie u świadczeniodawców działających w oparciu o umowę z NFZ, na zasadach określonych w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej.

Zasady kontynuacji leczenia

W oparciu o przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej i na zasadach w niej określonych, pacjent ma prawo w szczególności do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie.
Polskiemu pacjentowi kontynuującemu w Polsce leczenie rozpoczęte w oparciu o przepisy ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną, przysługują zatem wszystkie gwarantowane świadczenia opieki zdrowotnej:

• podstawowa opieka zdrowotna
• ambulatoryjna opieka specjalistyczna
• leczenie szpitalne
• opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień
• rehabilitacja lecznicza
• świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej
• leczenie stomatologiczne
• lecznictwo uzdrowiskowe
• zaopatrzenie w wyroby medyczne, na zlecenie osoby uprawnionej, oraz ich naprawa, o których mowa w ustawie o refundacji
• ratownictwo medyczne
• opieka paliatywna i hospicyjna
• świadczenia wysokospecjalistyczne
• programy zdrowotne
• leki, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyroby medyczne dostępne w aptece na receptę
• programy lekowe określone w przepisach ustawy o refundacji
• leki stosowane w chemioterapii określone w przepisach ustawy o refundacji
• leki nieposiadające pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sprowadzane z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w ustawie Prawo farmaceutyczne, pod warunkiem, że w stosunku do tych leków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji
• środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego, sprowadzone z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w art. 29a ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 136, poz. 914 z póżn. zm.), pod warunkiem, że w stosunku do tych środków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji.

Świadczenia związane z kontynuacją leczenia udzielonego w oparciu o przepisy ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną powinny być udzielane zgodnie z procedurami wskazanymi w rozporządzeniach Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z poszczególnych zakresów.

Polski ubezpieczony kontynuujący w kraju leczenie po skorzystaniu ze świadczeń zdrowotnych na podstawie ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną, podlega wymogom wynikającym z polskiego ustawodawstwa.

Oznacza to, że jeżeli konkretne świadczenie zdrowotne udzielane jest na podstawie skierowania, to pacjent korzystający w Polsce z prawa do kontynuacji świadczeń rozpoczętych na podstawie ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną, również powinien przedłożyć takie skierowanie.

Skierowania wystawione przez lekarzy wykonujących zawód w innych niż Rzeczpospolita Polska państwach członkowskich Unii Europejskiej traktuje się jako skierowania w rozumieniu ustawy, jeżeli spełniają określone w niej wymagania. W przypadku, gdy skierowanie wystawione jest w języku obcym, konieczne jest dołączenie jego tłumaczenie na język polski (art. 59a ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej).
Analogicznie, jeżeli na konkretne świadczenie obowiązuje lista oczekujących (tzw. „kolejka"), pacjent kontynuujący w Polsce leczenie rozpoczęte na podstawie ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną, zobowiązany będzie ustalić ze świadczeniodawcą możliwy termin udzielenia świadczenia, zgodne z obowiązującymi w Polsce przepisami.

Skorzystanie z leczenia w ramach dyrektywy transgranicznej nie stanowi przesłanki do tego, aby pacjent, który leczył się za granicą, był po powrocie do kraju traktowany na preferencyjnych zasadach.

Zespół ds. Dyrektywy Transgranicznej w ZOW NFZ

Wszystkie aktualności